Қазақ поэзиясында өзіндік орыны бар ақын Абдрахман Асылбек өмірден озды. Жатқан жерің жаннатта болсын, әдебі әдемі Әбеке!
Біз білетін Әбекеміз – ең алдымен аялы аға еді. Жұмсақ мінезін жібектей өріп, редакциямызға жиі келіп-кетіп тұратын. «Басқалар баспайды, сендер керекке жаратсаңдар – көрерсіңдер…» деп, жазған-сызғанын тастап кететін. Жайырқап сөйлеп, жұмсақ жымиып қана келетін ағамызға: «Біз өлең баспаймыз!» деп, басқалардың бетін қайтарар сөзді оған айтудың өзі оғаш еді.
Соңғы келгенінде төрт-бес бет қағазға жазылған өлеңдерін ұсынып: «Саяси лирика мен сатираны да сипап көрейін деп жүр едім… Қоғамның қотырын қаситын ақын аз емес, бірақ сонысын жария ететіндер некен-саяқ – «кәрі қойдың жасындай жасым қалды», мен неден қаймығам!» дегені бар.
Сондағы өлеңдерінің бірін жариялай отырып, енді біздің есігімізді өзімсініп ашып кіретін ағамызды сағынатынымызды еске алдық.
Қош, аялы аға!
«D»