Жас жігіттің қыршынынан қиылуы біздің қоғамымызда ондаған жылдардан бері қордаланған мәселелердің бетін ашты. Бұл бүгінгі күні өзінің шырқау жеріне жетіп, бет пердесі айқара түрілді.
Бірінші мәселе – халықтың құқық қорғау органдарына, оның ішінде ІІМ деген сенімі мүлдем жоғалды. Сыбайлас жемқорлыққа әбден ауызданған және өзінің кәсіби міндеттерін орындауға қауқарсыз, қабілетсіз полиция машинасының заңның күре тамыр жолынан бұрыс кетіп, жазалаудан бой тасалағанына да біраз уақыттың жүзі болғаны еш жасырын емес. Өзінің «тәртіпті жүргізушісі Коля Қасымовпен» бірге жарқабақта еш тежегішсіз ойқастап барады.
Атап айтсақ, полиция бірінші болып пышақ ала ұмтылған қанішерлердің қылмыстық оқиғасының жолын кесіп, оны «ыстық күйінде» әшкерелеп, барлық кінәлілерді ұстауы тиіс еді. Қабылданған шаралар жөнінде қоғамды да жедел ақпараттандыруы қажет болатын.
Ешкімге құпия емес, осындай немқұрайлық пен заңның белден басылуынан қылмыскерлер құқық қорғаушылардың «қамқорлығы» арқасында бой тасалауға мүмкіндік алады.
Екінші жанды жабырқатқаны – бұл Қазақстан халқы ассамблеясы, біздің бүкіл әлемге мақтан ететін ноу-хауымыз. Нағыз осындай сын сағатта, қашан да ұлтаралық дау-дамай белең алғанда, бұл құрылым алдымен үн көтеріп, істің бейбіт шешілуіне ықпалдасуы қажет те, міндетті де еді. Әлде ассамблея бізде мерзімінен бұрын сайлауға бастама көтеруге ғана жауап бере ме?!
ҚХА – бұл бутафория екеніне көзім анық жетті! Құтты ешкімге қажеті жоқ, ұлтаралық ынтымақтың да алтын арқау дәнекері бола алмайтын құр сүлдері бар бірдеңе!
Үшіншіден, жанды жабырқатқан жай – халық қалаулылары.
Мәжіліс пен Қарағанды қаласы және облысы мәслихаттарындағы тілдері ұзын, жарапазан айтуға келгенде, алдарына жан салмайтын депутаттар қайда?
Мақтанпаз металлургтар мен шахтерлерден сайланған мәжілісмендер ше? Неге олар бұл баскөтеру митингілерде қара көрсетпеді екен?!
Иә, оларды халықтың мұңы еш толғандырмайды, себебі олардың бәрі «нұротандық» партбилеттің ығына жасырынған саяси сайқымазақтар. Олардың барлық саяси күресі – тәуелсіздік күні қандай бір темір медальды саудалап, араны ашылған пиғылмен бір арнаға тоғысады.
Төртінші жабырқау – жергілікті биліктің түйеқұстық секірмелі саясаты. Жедел штаб құрып, оған барлық көңілі қалып, «жабырқағандардың» өкілдерін енгізіп, ксенофобиялық сипат алып, ашық кемсітушілікке әкеліп соққан бұл қарсылықтарға жол бермеу үшін, жағдайды түзеудің орнына, мәселені жылы жауып қойып, үнсіз қалуға тырысқаны жақсылық болмаса керек.
Меніңше, билік осы қым-қуыт жағдайдан сабақ алады деп сенеміз. Ең бастысы – бізге жаңа реформалар, өзгерулер керек екенін түсінуі тиіс.
Адамдардың төзімінің де шегі бар: барға «тәуба», «шүкір» деу – қазақтың фразеологиясындағы қанатты сөздер ғана болып қалмасы анық…
Арман ШОРАЕВ
