Бұл қоғам­ның қашан­да дер­ті ішінде, 

Қаңтар желі жан­да­рын жел­пісін де.

Елім деген боздағы отқа оралып,

Ту көтеріп келеді өрт ішінде. 

Қызыл шоқты қолы­мен уыстаған, 

Жаман­ды­ққа жан­да­ры жуыспаған. 

Қырғы­нын­да қаңтар­дың алаңдағы 

Жігіт көр­дім қос қол­дап ту ұстаған.

Соны ойла­сам, жүрек­ті жалғай­ды азап,

Көңілім­нің құста­ры самғай­ды аз-ақ…

Оқ пен оттың орта­сын кешіп жүріп, 

Ту көтер­ген сол жігіт қан­дай ғажап. 

Орта­сын­да өмір мен ажал­дың да,

Өлмей­тұғын бір өлең жаза алдым ба?

Содан бері көз ілсем, түс­ке енеді, 

Ту ұстаған сол жігіт көз алдымда. 

Мың сан өліп жет­кен­де бүгін­ге Елім,

Дүр­бе­лең­мен көргенім, 

дүбір ме едің?

Бұл қаңтар­дың қан-қасап қырғынында 

Отқа оран­бай келеді Туым менің!

Туы аман­дар беле­стен әрі аспай ма,

Тағ­дыр үшін таң­ме­нен талас­пай ма?

Сол жігіт­ке Көк Туды нық ұстаған 

Бір ескерт­кіш қой­саң­дар жарас­пай ма?!

Ойлап тұр­сам – өмір­дің қиын бәрі, 

Дауы­лы­мен соға­тын құйындары. 

Ту ұстаған сол жігіт қаңтардағы 

Қалып қой­ған бір сурет миымдағы. 

 28 қаңтар 2022 жыл

ҚАҢТАР

Қаза­қстан бағым да, ыры­сым да,

Тұр­са қай­тем тағ­ды­рың қыл ұшында. 

Алаң­дар­да төгіл­ген қызыл қандар 

Қыр­шын­дар­дың намысы – дұрысында.

Тереңіне ойлар­дың көшіп алсам, 

Тұңғиы­қтың баста­уын кешіп алсам.

Әлі күн­ге жаным­ды мұз қариды, 

Қаңтар­дағы қырғын­ды есі­ме алсам. 

Түсі­неді бәрін де қазақ елі, 

Жаным неге біл­мей­мін жаза­лы еді.

Қан май­дан­ның кеше­гі қырғынында 

Менің әкем көр­ме­ген азап еді.

Қыр­шы­ны­нан қиы­лып кемер ері, 

Ұрпақ қалай көк­тей­ді, көгереді. 

Сая­сат­тың оңбай­тын ойынында 

Ұрпақта­рым айт­саң­шы – неге өледі?

Билік­тің де жау­ап­тан жалтарғаны, 

Арай күн­ді күте­мін әр таңдағы. 

Сол бір күн­дер жүрек­ке жазылады 

Қыр­шын­дар­дың қаны боп қаңтардағы.

 Бауы­р­жан ҚАРАБЕКОВ

 4 қаңтар 2023 жыл.

РУХ РЕИНКАРНАЦИЯСЫ

Жел­кіл­де­ген жеңім­паз тулар­дай боп,

Жел­тоқ­сан­да бір ана туған­дай боп –

Тура осы алаң­да тұрған едік,

Тағы тасқа соғыл­ды қу маң­дай кеп!

Тағы Алма­ты.

Тағы да сол алаңда

Атыс-шабыс, жары­лыс, зоба­лаң да,

Ту көтер­ген кім екен?

НАМЫС ТУЫН

Соғу керек ескерт­кіш сол адамға!

Бой­ын­дағы асау күш бер­мей тыным,

Бол­са, шір­кін осын­дай ЕР дейтінің.

Ол қаза­қтың РУХЫ – мың сан түлеп,

Оқтан, оттан кей­ін де өлмейтұғын!

Қанға бөк­ті осы­нау алаң қанша,

Билік­ке ақыл кір­меді, амал қанша?!

Азатты­қтың ақ таңы туа­ды әлі,

Ту ұстай­тын жігіт­тер аман болса!!!

Әбубәкір СМАЙЫЛОВ

АЛМАТЫ – ҚАҢТАР

• 5 қаңтар – бір жыл бұрын Алма­ты­ның астаң-кестеңі шыққан күн. Алаң­ды ашу қысып, қаза­қтың қаны шашы­лған уақыт. Мынау сол кез­де­гі алаң көңіл­дің өлеңі.

Алма­ты ғой,

Не көр­ме­ген Алматы?

«Көк­те» деген, «көгер» деген Алматы.

Ұлт тағ­ды­ры қашан түс­се талқыға,

Тай­сал­маған, бөгел­ме­ген Алматы.

Ер кеудесін көтер­ген­де Маңғыстау,

Ел кеудесін көтер­ген­де Маңғыстау.

Жер шетіне елең­де­ген Алматы

аран­да­лып қапи­яда қан құсты-ау!

Көп­ке таныс үні­ме­нен тәкфрдің,

Қай жағы­нан қара ниет ап кірдің?

Бу жамы­лып, бұлт жел­пі­ген Алматы

Тала­ны­на тап кел­ген­дей қасқырдың.

Жүре­гіне жалғыз ғана елімнің

Қан­ды қан­жар қада­луға шақ тұрдың?

Қалың нөпір күй­іп-жанған, оталған,

Өз шаһа­рын жарып, өртеп, қопарған.

Қан­ша сен­се, сон­ша алданған – өкінген,

Қолға түс­сең, орып салған – «өш алған».

Аңғал ана аңы­рап қал­ма тағы да

Ашық күн­де айы­ры­лып ботаңнан.

Қылыш жүзі – қыл үстін­де біздің ұлт

Тер­мен бір­ге қан шыға­ды жотаңнан.

Қар­сы кел­сең, қан шаша­сың Алаңға, 

Қалыс қал­саң, айы­ры­ла­сың Отаннан!

Матқа­пы­да кім атқа­рар ер ісін?!

Кім айта­ды оның оң мен терісін?!

Қаза­қстан, бүтін­ді­гің ең қымбат,

Ұлы жеңіс сенің ғана жеңісің!

Заң­нан қым­бат, қан­нан қым­бат азаттық,

Күй­ген жанға, сүй­ген жанға сені шын!

Өз қолым­ды өзім кесем қаласаң,

Алтын басым құн­сыз кет­сін сен үшін!

Көз жасым­ды тия ала­мын сен үшін,

Өз басым­ды қия ала­мын сен үшін!

Желбіре­ген Көк­туы­ң­ның түбіне

Ел-жұр­тым­ды жия ала­мын сен үшін!

Беу, Алма­ты,

Бар тіле­гім – бей­біт күн,

Бей­біт кезең,

Ізгі мақсұт, келісім!

Жалғыз Отан,

Тұта­сты­ғың ең ұлы,

Ұлы жеңіс – сенің ғана жеңісің!

Азатты­қты сақтап қалу арға сын,

Бай­тақ отан келе­ше­гін жалғасын.

Тұтас халық ту түбін­де түгендел,

Сабыр-сабыр, менің Асыл Алматым!

Алма­с­бек АХМЕТБЕКҰЛЫ

Ту ұстаған Батыр және снайпер

Алма­ты­ны, 

Аспан­да айды дауыл шайқалтып, 

Адам жанын суы­рып алып жат­ты жай тартып.

Дос па, 

Қас па білмеймін.

Көк Туым­ды тік ұстап,

От пен оқтан бір Батыр алып шықты жайқалтып.

Өлім­ге – өмір,

Өмір­ге – өлім тұр­ды тіреліп, 

Тере­зе­ден түнеріп, тел­міреді тірі өлік.

Аты­лған «доп»,

Айна­ла – алаң тұман. 

Тиді оқ.

Туға – Батыр,

Тік тұр­ды –

Баты­рға Ту сүйеніп!

Ақиқатқа жабы­лған кім көте­рер жаланы?

Айдың жүзі ақиып, атқан жоқ-ты таң әлі.

Кінәлі ме ол бейбақ?

Басқан сәт­те шүріппені,

Ағып түсті асфаль­тқа снай­пер­дің жанары!

Бақыт­бек БӘМІШҰЛЫ

Нью­касл қала­сы (Англия),

26.01.2022 ж.