Қалың қазағы Гер-аға деп атаған біртуар Бельгер өмірден өтті. Елінің жүрегіндегі оның енді қайтып толмас орыны үңірейіп қалды. Таусылмас өмір жоқ… Бірақ біздің Бельгерге келгенде, сол бұйыртқан өмірдің таусылып қалғаны өкінішті-ақ!
Кесімді ғұмырында 75 кітап жазған, тау-тау еңбекті еңсеріп кеткен Гер-ағаның артында арманы қалды ма? Кім білсін? Бірақ ол өзінің соңғы бір сұхбаттарында былай деген еді:
«Менің Қазақстанға керегім бар тәрізді. Орыс газетінде менен сұхбат алатын журналистер жоқ. Өзімді керек етпеген ортаға мен қалай сыямын? Ол түгілі, мен Ресейде де тұра алмаймын. Маған Мәскеу үлкен жындыхана тәрізді. Жалғыз қызым сонда. «Келіңдер» деп шақырады. Бәйбішем «кетейік» деп қояды. Ал мен Қазақстанды, Алматыны, өзіммен бірге қартайған замандастарымды қимаймын. Министрлер кеңесі ауруханасының дәрігерлері күнара келіп, қан қысымымды тексеріп тұрады. Демек, қазаққа керекпін. Қазақ жерінен басқа барар жерім, басар тауым жоқ. Ертең көзім жұмыла қалса, мұсылман болмасам да, Кеңсайдың бір бұрышынан жер бесіктей орын бұйырса екен деймін. Ондағы бақилық болып кеткен достарыммен бірге екінші өмірімде де Алматыма төбеден қарап жатқым келеді. Менде одан басқа тілек жоқ…».
Бұл тілегі орындалды: Кеңсайдың тойымсыз төбесінен Алматысына қарап жатыр… Бірақ қазағына қамқор болған, оның уайым-мұратымен біте қайнасып, бар өмірін өткерген герман Гер-ағамыздай, бізге енді кім жоқшы болар екен?..
Қош, аға!
«D»
(Тақырыптың жалғасын нөмірден оқи аласыздар)